Bulletin nr : B099 - Schriftelijke vraag en antwoord nr : 1516 - Zittingsperiode : 54

Er is ons ter ore gekomen dat vertaalbureaus, privébedrijven dus, regelmatig op zoek gaan naar beëdigde tolken voor strafzittingen. Dit lijkt me een vreemde praktijk, wetende dat dit normaliter een bevoegdheid is van het openbaar ministerie. Het is allerminst mijn bedoeling de personen die binnen het parket hun toevlucht nemen tot vertaalbureaus de zwarte piet door te schuiven. Zij moeten roeien met de riemen die ze hebben. Ook de vertaalbureaus zelf kan niets verweten worden. Zij vervullen gewoon een gevraagde opdracht. Dit toont wel aan dat er iets fundamenteel fout loopt met het aanbod/de beschikbaarheid van tolken, zelfs voor courante talen. Dit is een structureel probleem. In de gevallen die mij bereikten ging het over vertalingen van het Duits, de derde landstaal, de taal van onze grootste handelspartner. En dat in de hoofdstad van Europa, de stad met het meeste tolken per km² in Europa en misschien wel wereldwijd. 1. Op basis waarvan kan men een vertaalbureau inschakelen om tolken te boeken voor strafzittingen? 2. Valt dit binnen het wettelijk kader van het koninklijk besluit uit 1950 en de omzendbrief 208bis uit 2013? 3. Op grond van welke criteria worden de vertaalbureaus voor zo'n opdrachten geselecteerd? 4. Tegen welk tarief worden vertaalbureaus vergoed?

De door het geachte lid aangehaalde situatie is inderdaad uitzonderlijk te noemen in Brussel, waar de nood aan Duitse vertalingen het grootst is. Wanneer er bij het parket (vooral buiten de kantooruren) of op de zitting van de rechtbank een tolk Duits nodig blijkt, is die vaak niet onmiddellijk te vinden in de lokale lijst van de daarvoor beschikbare tolken waarover de griffie beschikt. In dat geval dient er snel iemand te worden gezocht en sommige griffies besteden dit uit aan een vertaalbureau dat beroep doet op freelance tolken. In het licht van de opstart van het nationaal register voor vertalers/tolken is het de bedoeling van deze uitzonderlijke praktijk af te schaffen. De magistraat zal immers kunnen beschikken over een centrale lijst, het nationaal register, waaruit hij nominatief een tolk moet aanstellen, die zijn taak niet mag delegeren aan een derde. In afwachting van de effectieve werking van deze nieuwe regeling kan een geïmproviseerde oplossing voor het beschikbaarheidsprobleem van tolken Duits tijdelijk worden getolereerd, omdat de vrijwaring van de rechten van de tolkbehoeftige Duitstaligen belangrijker is. Een hoger tarief kan worden toegepast als de magistraat het vooraf goedkeurt en degelijk motiveert. De toegang tot een tolk is immers een mensenrecht. De vertaalbureaus worden voor hun hulp op dit vlak niet vergoed volgens het tarief voor vertaal- en tolkwerk, aangezien dit een andere prestatie inhoudt. Er bestaat geen wettelijke basis voor de vergoeding hiervan. Voor het overige wordt verwezen naar het reeds gegeven antwoord op vraag nr. 1650, gesteld door de heer Demeyer (Vragen en Antwoorden, Kamer, 2016-2017, nr. 111).