Schriftelijke vraag en antwoord nr : 0714 - Zittingsperiode : 55

De wettelijke betaaltermijnen zijn de laatste decennia aan bepaalde regels onderworpen. In 2002 werd bij wet vastgelegd dat er aan een betaaltermijn van 30 dagen moet worden voldaan als er contractueel geen andere termijn wordt afgesproken. Deze regel werd via een wetswijziging verstrengd in 2019: sinds dan mogen betalingen de 60 dagen niet meer overschrijden als de schuldeiser een kmo is en de schuldenaar geen kmo is. Vorig jaar stemden we een nieuwe wet waarbij de betalingstermijn wordt vastgelegd op 60 dagen, ongeacht de grootte van de onderneming. Voor ons is dit begrijpelijk: zeker met de coronacrisis is een tijdige betaling voor veel ondernemingen belangrijk. Bovendien werd er nog een artikel toegevoegd dat de Koning toelaat om op sectorniveau langere betaaltermijnen toe te staan. Voor ons zou dit koninklijk besluit best samen met de wet in werking treden. De wet zou op 1 februari 2022 in werking treden. 1. Wat is de stand van zaken van het ontwerp van koninklijk besluit? Voor welke sectoren zullen er langere betaaltermijnen worden toegestaan? En zal het koninklijk besluit samen met de wet in werking treden (vastgelegd op 1 februari 2022)? 2. Wat gebeurt er als het contract onderworpen is aan buitenlands recht? 3. Wat als de betaaltermijn vervat ligt in een internationale kaderovereenkomst waarbij maar bepaalde handelstransacties in België worden gesloten? 4. Zijn de nieuwe regels alleen van toepassing op overeenkomsten afgesloten of vernieuwd na 1 februari 2002, of ook al op handelstransacties na 1 februari 2022 gesloten in het kader van de uitvoering van lopende overeenkomsten? 5. Binnenkort, 1 februari 2022, treedt de wet in werking. Hebben ondernemingen voldoende tijd gehad om zich aan te passen aan deze nieuwe regelgeving?

De wet verleent aan de Koning inderdaad de bevoegdheid om een langere betalingstermijn te voorzien voor bepaalde sectoren. Er zijn op dit moment geen plannen om van deze mogelijkheid gebruik te maken. Vooreerst kan erop gewezen worden dat de wet betalingsachterstand handelstransacties de omzetting vormt van een Europese richtlijn, zodat er overal in de Europese Unie wel een vergelijkbare bescherming bestaat: ook in de richtlijn 30 dagen is de norm, en bedraagt 60 dagen normaliter de maximum betalingstermijn. Deze vraag is geregeld in de Rome I- Verordening en de principes die in de andere internationale Verdragen gelden inzake koop en overeenkomsten. Daarom moet worden verwezen naar de regels van het internationaal privaatrecht. Het behoort aan de rechtspraak om zich hierover uit te spreken. Aangezien de wettekst geen specifieke regeling bevat, is deze dwingende wetgeving onmiddellijk van toepassing op lopende overeenkomsten.